بیژن و منیژه

به نام خدا

فصل پانزدهم

بیژن و منیژه

رستم دستور داد غذایی بیاورند تا منیزه برای بیزن ببرد . سپس بدون اینکه منیزه متوجه شود ، رستم انگشتر خود را در نرمی نانی تازه فرو کرد و به منیزه داد . منیژه از رستم تش کرد و به سرعت به سوی سیاهچال بیژمن حرکت کرد . به محض اینکه به چاه رسید از سوراخ کنار سنگ غذا را به داخل چاه فرستاد . بیژن که مدت ها بود غذای  گرم نخورده بود مشغول خوردن شد اما ناگهان متوجه چیزی لابلای خمیر نان شد انگشتر ! او خیلی زود انگشتر را شناخت . آن انگشتر تنها می توانست . انگشتر رستم باشد ، چشم های بیژن که در تاریکی چاه به نور کم عادت کرده بود ، انگشتر را رو به سوراخ کوچک گرفت و نگاه دقیقی به آن انداخت .

بیژن به صدای بلند پرسی :

منیژه ، منیژه این غذا را از کجا آورده ای ؟

آنگاه منیژه داستان بازرگانی ایرانی را شرح داد که در ختن منزل کرده است و اخلاقی عجیب و اندامی تنومند دارد . این با شنیدن این سخنان موجی از شادی دل بیژن را پر کرد و به صدای بلند شروع به خندیدن کرد .

منیژه با شنیدن صدای خنده های بیژن گمان کرد که او از فرط ضعف دچار جنون شده است . پرسی :

بیژن ! در تاریکی و خستگی چگونه می توانی بخندی ؟

بیژن پاسخ داد :

می خندم چون به زودی از این زندان رها خواهم شد .

منیژه پرسید :

آخر چگونه ؟ اگر چیزی می دانی  چرا به من نمی گویی ؟ آنهم من که در تمام این مدت کنار تو بوده ام . می دانم پدرم به تو بد کرده است . اما تو از من بدی دیده ای که چنین پنهان سخن می گویی ؟

بیژن شرمگین شده پاسخ داد :

راست می گویی ، من اشتباه کردم . چه کسی راز ذارتر از تو ؟ تنها می توانم بگویم آن بازرگانی که در ختن دیده ای  کسی جز رستم دستان نیست