پرنده فقط پرنده بود

به نام خدا

با سلام فردا براتون فصل چهار و آخر داستان رو میزارم امیدوارم خوشتون اومده باشه

از هوشنگ گلشیری

پرنده فقط پرنده بود 

 فصل سه

اما آنها که دم هر دروازه ای چند تا ششلول بند گذاشته بودند و یکی یک تور سیمی و یک چماق سر نقره داده بودند دستشان پس حتما این پرنده توی قطار گونیهای برنج و گندم و بنشن بوده یا شاید یک شیر پاک خورده ای از شهرهای همسایه یک تخم قناری را گذاشته یک گوشه دنج و گرم و بعد این تخم کوچک پرنده شده و از انبار شهر پریده و آمده نشسته روی شاخه یک درخت سنگی وشروع کرده به خوندن و بالهای زرد و قشنگش را به هم زده .

برای همین بود که زنگ خطر را به صدا در آوردند و ریختند توی کوچه ها و خانه ها ی مردم و اگر تو آنجا بودی می دید که چه طور بی هوا ریختند توی  خانه ات اینجا را بگرد آنجا را بگرد توی پستو را توی صندوق را توی زیر زمین را پشت قفسه های کتاب را حتی از سر بقچه بسته های بی بی جونها که قصه های قشنگی از پرنده و ستاره و سنگریزهبلد بودند نمی گذاشتند اما مگر می شد پرنده ای به آن کوچکی را پیداش کرد .

پیش می امد که کارگرها سرگرم کار بودند و صدای دستگلهها بلند بود وسواریها ریز و درشت مثل جوجه از دهانه کارخانه می آمدند بیرون که یکدفعه یکی از انها مات مات زل می زد به یک گوشه و ان وقت از این گوش به آن گوش یک دقیقه نمی گذشت که همه دست از کار می کشیدند و می ایستادند به تماشای قناری کوچک که بالهای زرد و قشنگی داشت اما تا زنگ خطر کارخانه به صدا در می آمد و ماشینهای آتش نشانی مثل اجل معلق سر می رسیدند و پاسبانها با ان لباسهای آبی باتونهای نو و براقشان می ریختند توی کارخانه ، قناری مثل یک چکه آب تو زمین می رفت آنها هم همه کارگرها را می ریختند بیرون و درهای کارخانه را می بستند و سر تلمبه های بزرگ د.د.ت را می گرفتند توی سالن کارخانه اما باز دو سه ساعت دیگر می دید قناری کوچک با آن بالهای زرد و قشنگش می آمد و می نشست روی شیر سنگی روبروی عمارت شهرداری و شروع می کرد به خوندن  و هنوز صدای پای پاسبانها روی سنگفرش پاک و براق شهر بلند نشده بود که مردم سر براه شهر آویزان می شدند به ترامواها و اوتبوسها و در می رفتند و قناری می پرید و می رفت و درست  ساعت 17 18 باز توی میدانهای شهر پیدایش می شد .